My, zebrani dnia 10 października 1937 r. w Warszawie na wspólnym kongresie obywatele Rz[eczypospo]litej Polskiej, członkowie Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji i Narodowej Partii Robotniczej oraz łączący się we wspólnym dążeniu do odrodzenia życia politycznego, ludzie różnych dotąd kierunków i obozów, starzy bojownicy ideowi o prawa narodu polskiego, starzy  żołnierze powstającej Rz[eczypospo]litej i młodzi, mający przejąć odpowiedzialność za losy Narodu i Państwa […]

– podejmując połączonymi siłami dzieło konsolidacji Narodu Polskiego, a przede wszystkim mas pracujących w wielki obóz polityczny, chrześcijański i patriotyczny, demokratyczny i społeczny, postanawiamy: połączyć się w jedno stronnictwo pod nazwą Stronnictwo Pracy.

Tezy programowe

I. Jednostka i zbiorowość

Podstawą wszelkiej ideologii i opartego na niej kształtowania życia zbiorowego jest zasadniczy pogląd na człowieka. Totalizm nie wierzy w człowieka, traktuje go jako istotę niezdolną do rozpoznania złego i dobrego, a przeto skazaną na ślepą uległość władzy, liberalizm skrajny, wręcz przeciwnie, przeceniał człowieka, uważał go za istotę z natury dobrą, która w swoim rozwoju i walce o byt powinna jak najmniej podlegać hamulcom, rygorom, autorytetom.

Warszawa, 10 października